Hij wankelt voor de wastafel maar wil geen stoel.

Met langzame geroutineerde halen zeept hij zich in.

Ze zeemt de douche, ruimt handdoeken op.

Hij scheert zich zoals hij dat zijn hele leven deed.

Als ze klaar is met redderen en even naast hem staat, ziet ze het: zijn ogen zijn gesloten.

Zijn bevende handen bewegen het scheermes over het schuim maar raken het amper.

Ze weifelt, zegt niets, wendt zich af.

Weet: hij wil dit zelf doen.

Hem waakzaam volgend vanuit haar ooghoeken, vult ze de wasmachine.

Als hij klaar is, schuifelt hij, zwaar leunend op haar, terug naar bed.

Zit daar even hijgend tot ze hem zacht achterover duwt, zijn hoofd op het kussen legt en zijn benen zoals hij het graag heeft.

Hij trilt uitgeput.

Ze dekt hem toe.

Gaat naast hem zitten en pakt zijn hand.

Lang zitten ze zo.

Zwijgend.

Taal heeft hier geen woorden voor.

18-9-2024