Jaarlijks zien we elkaar bij de retraite eind maart op Terschelling.
Waar de buitenwereld op afstand raakt en onze aandacht naar binnen gaat.
In stilte, in bewegen, in mediteren, in schrijven, in tekenen.
Aan het strand, in de duinen en het bos, in de ronde zaal.
Tussen de retraite onderdelen door leren wij elkaar elk jaar een beetje beter kennen.
Lopend, fietsend en bij cappuccino’s met cranberrycake bij Kaap Hoorn.
Als vanzelf vertel ik steeds meer, vertelt zij steeds meer.
Op een keer vertelt ze over haar project ‘Huis.’
Hoe zij en haar toenmalige partner op hun zoektocht naar een huis op een dag voor een historisch monument staan in het Friese Tjalleberd.
En meteen weten: dit is het!
Ze verdiepen zich in de regelgeving die nou eenmaal hoort bij de koop, renovatie en het onderhoud van een monument.
Dan begint het laveren tussen regels, vergunningen en voorschriften.
Soebatten, onderhandelen, overleggen en plannen met aannemers, ambtenaren, leveranciers en buren.
Samen zoeken en vinden van geitenpaadjes voor schijnbaar onoplosbare problemen.
Ze wisten niet waar ze aan begonnen maar het resultaat is adembenemend: onder hun bezielende leiding verrijst een prachtig pand.
Ze vertelt het losjes, luchtig, je zou kunnen denken dat het een makkie was.
Maar tussen de zinnen door groeit mijn respect.
Niet in het minst omdat ik zelf behept ben met twee linkerhanden, een totaal gebrek aan ruimtelijk inzicht en een grondige hekel aan klussen.
Ongelooflijk, wat een immens project en wat een doorzettingsvermogen, inzicht, inventiviteit en creativiteit!
Maanden later, Terschelling ligt ver achter ons, vraagt ze me op een zondagmiddag: wil je de foto’s zien?
En dan krijg ik twee foto albums in mijn handen..
Langzaam blader ik, en zie met eigen ogen hoe zwaar het was, hoe ingewikkeld.
Maar vooral ook: hoe mooi.
Ik kijk, vraag, kijk, vraag, luister.
Weer thuis blijven de beelden van dat uurtje op die zondagmiddag helder en scherp op mijn netvlies.
Wat raakt me zo?
Ik kende het verhaal toch al?
Ik peins tot ik het begin te begrijpen: die middag proefde ik de passie van het project ‘Huis.’
Haar woorden, haar enthousiaste stem, haar bezielde blik en haar levendige gebaren smolten samen met de foto’s.
Ik zag en voelde passie.
En toen pas begreep ik waarom verhuizen, weggaan van die plek, zo ingrijpend was voor haar: het was een los scheuren van een met eigen handen en met hart en ziel gebouwde plek.
Die voortaan voortleeft in die foto albums.
Misschien gaat de vergelijking mank maar toch: ik denk aan het handjevol verhalen en gedichten waarbij ik, zelfs als ik ze jaren later herlees, weer een brok in mijn keel krijg.
En dat proef je! Mooi!
Dankjewel! Proeven en voelen 😍
ja, in jouw gedichten kom ik thuis.Vooral in dezelfde hunkering.
liefs Aaltje.
Fijn, we gaan gauw weer samen dichten 😍