Ze wonen een paar straten verderop, vaak zie ik ze op het pad voor mijn huis voorbijkomen of kom ik ze in het dorp tegen. Hand in hand, hun stappen even groot, in een eensgezinde cadans. Een harmonieus beeld dat me vertedert. De laatste tijd zie ik alleen hem lopen.
Als ik aan kom lopen bij de bushalte staat hij er al en begroet me amicaal. Spraakzaam vertelt hij dat hij vaak op pad is, nu is hij op weg naar de kapper in het volgende dorp. Als de bus nog even op zich laat wachten, zeg ik ‘Ik zag jullie altijd zo gezellig hand in hand lopen.’ Hij trekt zijn wenkbrauwen op: ‘Gezellig? Ze pakte mijn hand altijd precies op de plek waar mijn pols gebroken was, gruwelijk pijn deed dat. Dat is trouwens al vijf jaar geleden hoor. Ze is er niet meer.’ Hij ziet mijn schrik, grijnst: ‘Nee ze is niet dood hoor. Ze ging weg. Blij toe, al die ruzies altijd.’
Mooi Hoor! Niets is wat het lijkt.
Dankjewel Tineke, precies, soms wil je helemaal niet weten wat het is, bevalt wat het lijkt veel beter …
??
🙂
Voor de hp wel een desillusie. ?
Zeker, Vivian, de realiteit kan de prachtigste beelden onderuit halen, best jammer soms 😉
??
ja hè?
prachtig
Dankjewel, ‘broertonijn’????
Hahaha, die zag ik niet aankomen. Maar inderdaad, niet alles is wat het lijkt 🙂
Helemaal waar, ik zag hem ook niet aankomen ?
Ellie S. via mail: ‘Illusie, … soms benadert het niet eens de werkelijkheid. Wat zal dat huwelijk een strijd zijn geweest.’
??
Die dus 😉