Ik geniet van mijn cappuccino als ze de ontbijtruimte binnenkomen.

Hij in een rood-wit voetbalshirt, alles aan hem is bol, zijn hoofd, zijn armen, zijn buik.

Zij, een hoofd groter, slank in een glanzend grijze legging en een strak grijs glitter t-shirt dat net haar navel niet bedekt.

Ik schat ze amper twintig en haar zo’n zeven maanden zwanger.

Hij sloft in elkaar gedoken voorop.

Zij loopt kaarsrecht achter hem aan, in haar armen een kleine ronde pluizebol met gitzwarte oogjes en punt-oortjes.

Een poes?

Nee, het keft.

Ze gaat zitten, plant Pluizebol op haar schoot en streelt haar.

Hij sjokt naar het buffet, komt terug met een bord vol etages brood, ei, spek, tomaten en mayonaise en drie bekers koffie.

Hij zet alles voor zich neer en valt aan.

Zij staat op, zet Pluizebol op de grond, ‘let jij even op haar?’ en gaat naar het buffet.

Hij gromt iets onverstaanbaars en slurpt koffie.

Keffend bedelt Pluizebol om wat lekkers bij hem, hij mompelt ‘teringteef’ en schopt haar weg.

Jankend verstopt ze zich achter een tafelpoot, probeert het dan opnieuw, vloekend schopt hij haar weg.

Bij het buffet graait de vrouw haar ontbijt steeds sneller bij elkaar, bij elk gejank omkijkend, hard fluisterend: ‘Jan! Jan! Niet doen!’

Ze haast zich naar de tafel waar hij nu klaar is met eten.

Ze schuift haar blad waarop een glas thee en een schaaltje yoghurt met fruit en muesli, op tafel en bukt zich naar Pluizebol die zich jankend in haar legging vastnagelt.

Terwijl ze bukt, kruipt haar t-shirt een paar centimeter omhoog en zie ik ze:

vijf scherp afgetekende  blauwzwarte vingerafdrukken op haar rug.

31-5-2022