1. Basisvoorschrift: verschans je in je ivoren toren en blijf daar te allen tijde, waar je ook bent.

2. Oefen een onschuldig voorkomen door drie maal daags tien maal je wenkbrauwen hoog te heffen waarbij je tegelijkertijd je handen spreidt en onaffe zinnen stamelt. Probeer niet met je ogen te knipperen. Sla deze oefening geen dag over want de herhaling is noodzakelijk om een maximaal geloofwaardige uitstraling te realiseren.

3. Ben je in een omgeving waar veel ogen op je gericht zijn en je kritische vragen worden gesteld, zoals in de Tweede Kamer of aan een talkshowtafel, luister dan minzaam knikkend naar de vragen, complimenteer de vraagstellers omstandig met hun geniale vraag en start vervolgens een lang vaag verhaal met veel onbewijsbare details en niet relevante uitweidingen en lardeer deze te pas en te onpas met sorry’s die je niet toelicht.

4. Deze aanpak is vooral effectief als je hem keer op keer herhaalt bij elke vraag die wordt gesteld, net zo lang tot de vragen vanzelf verstommen.

Let op: negeer boegeroep en wees alert op rondvliegende eieren, tomaten en pilsjes.

3-10-2022

Het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen was deze week: Niets. Mijn fantasie sloeg op hol: 

Ik schrik wakker en weet zonder te kijken hoe laat het is.

Half vier.

Gapend stommel ik de trap af, trek in de keuken de voorraadkast open, grijp tussen de doosjes thee en zakjes soep.

Niets.

Automatisch pakken mijn handen het Cadburyblik van de kast en zoeken tussen het verzameld zoet.

Niets.

De groente la, de vriezer, misschien is er een zakje of een reep tussen  de rauwkost of onder de broodjes gegleden.

Niets.

Naar de gang. Rugzak, koffer, handtassen. Beschimmelde dropjes en uitgedroogde pepermuntjes.  

Niets.

Jaszakken. Bonnetjes, gebruikt zakdoekje, supermarktmuntje.

Niets.

Niets. Nergens.

20-9-2022

Routineus wierp zijn moeder vier jongen, ze stond alweer op haar poten toen er nog iets volgde.

Walgend keek ze naar het slappe zakje botten, wat was dit voor misbaksel?

Haar jongen groeiden voorspoedig, leerden prooien vangen, vijanden vermijden en samen eenstemmig huilen.

Behalve misbaksel Wolfje.

Hij zong vaak en hartverscheurend ‘Erbarme dich’ tot hem de bek werd gesnoerd omdat zijn gezang vijanden naar de roedel leidde.

Eten vangen mislukte meestal, als hij al eens een kip of konijn ving, dan ontsnapten die meteen want Wolfje was banger voor hen dan zij voor hem.

Bovendien belemmerde zijn motoriek hem, hij struikelde meer dan hij rende.

Zijn talent om prachtige pirouettes te draaien bleef helaas onopgemerkt.

Dat dit buitenbeentje, twee jaar later bij de geboorte van de volgende lichting jongen, de roedel werd uitgezet, was, in wolfoptiek, onvermijdelijk.

Eenzaam en onhandig zwierf Wolfje rond.

Tot er op een avond, terwijl hij eten zocht in een gft-container, een meisje voor hem stond, in een rode hoodie.

Ze schrokken van elkaar maar renden geen van beiden weg.

Van de bodem van de gft-container diepte ze restjes kipsaté op die ze samen oppeuzelden.

Niet eerder was iemand zo lief voor hem.

Vanaf die dag vergezelde hij haar, naar school, naar het hockeyveld, naar haar zieke oma die afgelegen in een bos woonde.

Waarom het, een paar maanden later, bij oma zo gruwelijk uit de hand liep?

Het blijft gissen.

Was het zijn chronische ondervoeding?

Een plots opvlammend oerinstinct?

Of was het zijn onvermogen te leven met de liefde van het meisje?

Vast staat dat Wolfje, staande naast oma’s bed, haar vlezige armen zag, verlekkerd  haar geur opsnoof en in een opwelling haar handen greep, likte, afbeet en opvrat.

Dat bleek slechts een amuse.

Hoewel ze wat overrijp smaakte, verslond hij haar vervolgens met huid en haar.

Toen hij de deur hoorde, keek hij, voldaan boerend, om.

Het meisje stond verstijfd in de deuropening, kijkend van oma’s lege bed naar zijn druipende kaken.

‘Waarom?’ vroeg ze verbijsterd.

Zijn antwoord verklaarde niets en alles tegelijk.

Ze smaakte heerlijk mals.

2016