Esmees stiefmoeder heeft het weer eens op haar heupen.

Dat is slecht nieuws voor Esmee: het betekent dat ze nog harder moet werken dan anders, niet alleen moet ze stofzuigen en matten kloppen, maar vandaag ook ramen lappen en onkruid wieden.

Daarnaast moet ze elk uur de spiegel schoon poetsen waar haar stiefmoeder uren voor zit en speurt naar rimpels, vlekjes, mee-eters en haartjes.

Tussendoor doet Esmee snel boodschappen en kookt voor haar zeven zusjes, verwende dwergjes die alle zeven lijden aan een genetische fobie voor huishoudelijk werk.

Ze kookt een maaltje extra, dat is voor oma die, hoewel oud en zeer verzwakt, weigert in te trekken bij haar dochter en zeven kleindochters.

Esmee houdt ook oma’s huisje schoon en brengt haar elke dag een warme hap.

Als ze de maaltijd heeft geserveerd voor haar zussen en stiefmoeder, propt ze in de keuken wat restjes naar binnen, lijnt Wolf aan, het schoothondje van haar stiefmoeder, en gaat op weg naar oma.

Oma woont in het bos.

Tot voor kort verdwaalde Esmee regelmatig in de wirwar van bospaadjes, ze is namelijk tamelijk geografisch dement.

Maar gelukkig plantten oma’s enige buren, Gans en Hietje, onlangs broodbomen in een rechte lijn van hun huis naar de bosrand.

Aardig van ze, ze had ze graag bedankt maar op een dag waren ze ineens verdwenen, opgelost in lucht lijkt het wel, niemand weet waar ze zijn gebleven.

Het schemert al als Esmee met Wolf bij oma aankomt.

Snel warmt ze in de keuken de maaltijd op in de magnetron, voegt er een verse salade aan toe en loopt met het volle dienblad naar binnen.

Oma zit niet op haar vertrouwde plekje achter de geraniums.

Roepend loopt Esmee door het huisje en vindt haar in de slaapkamer.

Ze slaapt, wat heet, oma, die ‘prinses op de erwt’ wordt genoemd omdat ze zo licht slaapt, zaagt luid snurkend een bos om.

Wat Esmee ook probeert, roepen, schudden, knijpen, ze krijgt oma niet wakker.

Dan ziet ze de aangegeten appel op het nachtkastje en begrijpt waarom ze oma niet wakker krijgt: ze heeft gegeten van de appel en is getroffen door een allergisch coma.

Goede raad is duur, oma zal in geen honderd jaar vanzelf wakker worden, ze heeft een antigif nodig.

Kordaat gebiedt Esmee Wolf om bij oma te blijven, volgzaam kruipt Wolf naast oma in bed en begint haar te likken.

Esmee rent naar buiten, ondertussen 112 bellend.

Maar helaas, midden in het bos heeft ze geen bereik.

Hè wat lastig dat Gans en Hietje er niet meer zijn, die zouden haar vast geholpen hebben.

Paniekerig kijkt ze rond, waar zijn de prinsen op witte paarden als je ze nodig hebt?

Dan vermant ze zichzelf: een slimme meid redt zich zelf.

Ze rent, het lijkt wel of ze vliegt, zo snel gaat ze.

Onderweg maait ze kordaat een horde kikkers opzij die haar luid kwakend bespringen en een balkende ezel en een vuilwitte schimmel mept ze ook de berm in.

Opzij opzij opzij!

Bij de bosrand aangekomen, ziet ze een huis, hijgend drukt ze op de bel.

Als ze haar vinger terugtrekt, rinkelt de bel door, schel en onafgebroken.

Verbaasd schiet ze overeind, kijkt ongelovig om zich heen.

Drukt dan de wekker uit.

Het sprookjesboek glijdt onopgemerkt op de grond.

8-4-2017