Stemmen zwermen, murmelen in kringen, een fluistert
in een oor, een mompelt dat ze iemand mist,
een hoge kerft kippenvel op mijn armen, een lage
sust me zacht weer glad. ‘Ze maken een leven als
een oordeel’, moppert mijn moeder in mijn hoofd.
De zwaarste breekt ons bruut af, het harmoniemodel
wordt achterhaald en verworpen voor schrijnend
vrouwenzeer, voor harde eisen, ze kneedt het baas-
in-eigen-buikmantra tot hapklare brokken ongemak.
De zwakste stemmen doven, slikken tranen en zeer weer in.
Ze wonen in de verste hoeken van mijn hart. In mijn
blauwste best, hees en haperend, meng ik me in
het paars krakeel. Sag mir wo die Blumen sind, wo
sind sie geblieben? Zwijgend staren ze me op afstand,
de zwaarste hamert me af, poëzie is geen agendapunt.
