Mijn vader was de enige uit zijn klas op de lagere school die in 1936 naar de MULO mocht.

Die haalde hij met hoge cijfers.

De jaren daarna werkte hij zich door zelfstudie op tot registeraccountant.

Zijn hobby was schaken, hij was regelmatig kampioen van schaakclub Ons Genoegen in Amersfoort.

Een intelligent mens met twee linkerhanden die zich verre hield van het huishouden, dat deed mijn moeder.

De rolverdeling binnen hun huwelijk was strikt traditioneel.

Koken deed hij niet, zelfs koffie of thee zetten en inschenken deed mijn moeder.

Alleen zijn glas wijn ’s avonds schonk hij zelf in.

Geen wonder dan ook dat de sporadische keren dat van deze strikte scheiding der taken werd afgeweken, in mijn geheugen staan gegrift.

Een of twee keer per jaar kondigde hij op zondagmiddag aan dat hij die avond zou ‘koken.’

Omdat dat zo zelden voor kwam, maakte zich een lichte opwinding van ons meester, dat betekende omeletten!

Mijn moeder bakte wel eens eieren voor ons maar ‘de omelet’ was, om voor mij achteraf onduidelijke redenen, kennelijk het terrein van mijn vader.

Vervolgens begaf hij zich naar de keuken waar mijn moeder alles klaar zette wat hij nodig had.

Hij brak een stuk of wat eieren in een kom waarbij hij op miraculeus handige wijze wist te voorkomen dat eierschaalresten in het eimengsel terecht kwamen.

Een scheut melk erbij, even klutsen en dan goot hij de eerste portie in de koekenpan.

Even bakken tot het mengsel stolde, keren, wat hij verbazend handig deed, nog even bakken, klaar!

Diep doordrongen van het bijzondere van de situatie smulde ik van pa’s omelet.

Met aandacht, met zout, peper en augurkjes en complimentjes aan mijn vader: ‘Lekker hoor!’

13-3-2016

Ongepland en ongewild zwanger was ik van haar.

Ruim een jaar.

In een warme nacht, begin september, werd ze geboren.

Het was een zware bevalling die me uitgeput achterliet met een dwingeland die vanaf toen maandenlang, dag- en nacht, zeurde of gilde om aandacht.

Als ik huilde was ze stil.

Maar soms had ik geen zin in huilen en gooide ik haar in mijn kelder, draaide de deur op slot, smeet de sleutel in de struiken en ging weg.

Elke keer weer ontsnapte ze en zocht koppig net zo lang tot ze me vond.

Dan klampte ze zich aan me vast, annexeerde mijn hoofd, mijn hart, mijn leven.

Tot de dag dat ik toegaf, ging zitten en luisterde naar haar.

Toen begreep ik: ze is een blijvertje.

Het moest maar.

Ik maakte plaats voor haar in mijn huis en in mij.

In de jaren daarna wenden we aan elkaar.

We vergroeiden, zij liet me af en toe met rust, ik leerde luisteren naar haar en erkende dat ze vaak gelijk had.

Achttien wordt Rouw dit jaar, begin september.

De afgelopen jaren ging ze puberen, was soms lief, soms dwars.

Als ze me uitschold, berispte ik haar.

Dat doet ze nu niet meer.

Ze maakt zich los, verdwijnt steeds vaker, een nacht, dagen, weken.

Dan ben ik opgelucht.

Nee, ik maak me geen zorgen om haar.

Ze komt namelijk altijd terug.

We zijn van elkaar.

9-6-2019

Een zondagmiddag, we wandelen in de polder en genieten van het zomerse groen.
We zijn niet de enigen, wat mij mijn stokpaardje doet berijden: ‘Waarom dragen oudere mannen ‘s zomers van die vormeloze fantasieloze beige korte broeken?’
Natuurlijk is dat een retorische vraag, geen wonder dat man knikt, zucht, maar wijselijk niets zegt.
‘Kijk, weer zo een’, wijs ik naar een fietser in precies zo’n broek.
Ik open mijn mond al voor een fikse veroordeling maar zwijg abrupt als de fietser ons nadert.
Want wat ik zie is niet huidkleurig, het is huid.
En schaamhaar.
En een ferm geheven geslachtsdeel.
Minzaam groetend fietst de man ons in zijn donkerblauwe polo en blote billen voorbij.
Ik por man: ’Zag je dat?’
Maar man heeft het niet gezien.
Hij, een fervent zweefvlieger, bestudeerde net de wolken om te kijken uit welke hoek de wind waaide.

29-5-2019