Een tijdsbeeld uit 1972

– Mam, ik heb een jurk gehuurd, een lange, heel mooi.

– Je hebt hem toch wel een maat groter genomen, dat hij straks niet te strak zit? Met drie-en-een-halve maand toon je echt al hoor.

– Tonen? O, daar heb ik niet aan gedacht … Maar hij heeft een hoge taille en loopt gerend uit, dat valt best ruim.

– Zelf weten maar het is geen gezicht als hij op je buik te strak zit, je hebt toch geen wit genomen hè?

– Waarom niet?

– Doe niet zo stom, dat kan toch niet bij een moetje.

– Hij is gebroken wit. Hij staat me echt heel mooi.

– Ook dat nog, een moetje en toch een witte jurk, wat doe je ons aan, de buren zullen wel denken, en de familie?

26-7-2016

Oudste, net een jaar, dribbelde naast me naar de winkels om de hoek, aan de Van Heuven Goedhartlaan.

Hij wilde niet in de wandelwagen: ‘Selluf lopen.’

Zijn mond stond niet stil en met zijn stralende lach scoorde hij leverworst en snoepjes bij de slager en de bakker.

Op de terugweg deden we de zandbak aan waar hij torens bouwde.

Binnen de kortste keren kende hij de weg en wilde daar alleen naar toe.

Lang hield ik dat tegen maar gaf uiteindelijk toe en keek hem na toen hij trots, vier jaar groot, alleen naar de zandbak stapte.

Vanaf het achterbalkon keek ik op de zandbak en zwaaiden we naar elkaar.

Op de Zeven Gaven School, twee blokken lopen op de Trumanlaan, genoot hij .

Tussen de middag kwam Massimo mee eten, ‘want zijn moeder is weg.’

Jongste werd geboren.

Op zijn eerste verjaardag sliep hij een nachtje in het ziekenhuis aan de overkant van de Trumanlaan, waar hij werd ontdaan van zijn amandelen.

Ik sliep niet, dacht dat ik hem hoorde huilen aan de overkant. Machteloos, want ouders die bij hun kind in het ziekenhuis bleven, daar was in die tijd geen denken aan.

Ontelbaar vaak liepen ze de zes stenen trappen naar onze flat op de derde verdieping.

Voorzichtig eerst, langzaam, tree voor tree, de leuning goed vasthoudend.

Maar al gauw springend, rennend, treden overslaand.

Ze speelden in de portiek, reden op hun skelter en driewieler op de brede stoep voor de flat.

Vandaag zag ik op tv zwaarbewapende antiterrorisme-eenheden een portiek aan de Trumanlaan in Utrecht bestormen.

Ik herkende die portiek.

18-3-2019                    

Ik moet een nieuw bed en vraag of zoon wil meedenken.

‘Wat voor bed wil je?’ vraagt hij.

Dat weet ik: het moet groter, hoger en met een betere matras.

Ik peins.

Hij leest mijn gezicht en waarschuwt:

‘Je gaat niet zeggen dat dit je laatste bed wordt, hoor.’

Ik lach, ‘Oké, dan zeg ik het niet.’

Hij grijnst zuurzoet.

In de winkel test ik matrassen en luister met gesloten ogen naar het gesprek tussen zoon en verkoper.

Ze bespreken bed accessoires.

Hoofdbord? ‘Ja’, zegt zoon, ‘dat wil ze maar niet te groot en niet kitscherig.’

Nachtkastje? Verlichting?

‘Nee, dat wil ze niet’, hoor ik zoon zeggen.

Dan wijst de verkoper op een aanbieding: een set waterdichte moltons: ‘Die nemen ouderen er vaak bij.’

Hij kucht even en vervolgt bijna fluisterend: ‘met het oog op ‘ongelukjes op latere leeftijd.’

Het blijft stil.

Huh?

Ik open mijn ogen en zie zoon diep nadenken.

Ik kan mijn lachen niet onderdrukken: dood mag ik niet maar lekken is kennelijk wel een optie.

11-3-2019