Dit jaar is Pauw de eerste.

Hij ondervraagt een oudere: heeft hij vrienden, hoe vaak komen zijn kinderen, kent hij zijn buren? Hij is zeker wel eenzaam?

Hoofdschuddend kijkt Kees toe, een pilsje in zijn hand.

December.

Het is weer zover.

Hij staat op, zoekt in zijn trapkast de doos en opent hem.

Minutieus controleert hij de snoeren, de letters, de lampjes.

Alles doet het.

Hij pakt de trap, gaat naar buiten.

Hangt het ene snoer voor het raam, het andere boven de voordeur.

Dan verbindt hij beide snoeren met de deurbel.

De dagen daarna trekt de decemberstoet door zijn straat: buren met soep, vrijwilligers met een kerststukje, een zingende kleuterklas, een puber met een vragenlijst.

Als ze aanbellen, knipperen de lampjes en lezen ze:

IK BEN NIET EENZAAM!

ALLEEN ZIJN IS GAAF!

Vanuit zijn leunstoel achter het raam geniet Kees van hun verbijsterde gezichten. Grijnzend heft hij zijn glas: jullie ook fijne Feestdagen!

8-12-2018

De koffie smaakte goed.

Haar rug en huid hielden zich koest.

Ze wandelde zonder te verdwalen en was voor de bui terug.

Ze had geen gaatjes, constateerde de tandarts.

In de super stond ze in de goede rij.

Niemand vroeg haar mening in de pietendiscussie of over de Brexitkwestie.

Haar teksten werden niet gepubliceerd maar ook niet neergesabeld.

Niemand deed een beroep op Hotel Mama.

Niemand bracht slecht nieuws.

Er lag geen rouwkaart op de mat.

Niets gedenkwaardigs gebeurde.

Behalve misschien dat ze heel hard ‘the carnival is over’ meezong met the Seekers terwijl tranen over haar wangen stroomden.

25-11-2018

Ze draait haar hoofd weg en kiest voor een vegasalade en verse muntthee.
Het helpt niet, vanuit haar ooghoek ziet ze de vitrine, er liggen er nog twee.
Voldoende voor haar brein om los te gaan, ze snuift de hemelse geur al, proeft het zalige zoet en voelt hoe het water haar in de mond loopt.
Het kan nu toch wel weer?
Eentje maar, of nou ja, er liggen er twee, hoe erg is dat nou helemaal?
Ze wil sterk zijn, de rekening vragen maar haar stem bestelt een cappuccino, ‘En doet u die twee er maar bij.’

Ze voelt hoe de spanning wegzakt terwijl haar ogen verheerlijkt een voorproefje nemen: de koekhelften ogen knapperig bruin, daartussen de smeuïg samengesmolten massa van stroop, amandelen en Amaretto.
De bedwelmende geur van verse cappuccino en Amarettostroop kringelt haar neus in.
Gulzig neemt ze eerst een slok, dan een hap.
De zoete lekkernij vult haar vochtige mondholte volledig.
In een trage zinnenstrelende roes, haar ogen half dicht, gaan haar kaken op en neer.
Langzaam vermalen haar kiezen de amandelen, de wafelstukjes, terwijl haar tong de massa heen en weer schuift.
Pas na lang kauwen slikt ze kleine beetjes door.
Dan schuift haar tong een amandel klem tussen twee kiezen, juist als die hard bijten op een andere amandel.
Gekraak klinkt, een scherpe pijnscheut schiet door haar kaak.
Walgend wetend spuugt ze haar mondinhoud uit.
Haar tong schampt langs scherven, ze proeft bloed.

’De amandelamarettodroom zeker?’ vraagt de tandarts grijnzend, de verdovingsspuit in de aanslag.

19-10-2017

Elke dag, behalve zondag, stapt hij rond tien uur binnen en sluit aan in de rij voor de toonbank.

Zittend op het plankje van zijn rollator wacht hij zijn beurt af.

Vanachter zijn jampotglazen slaat hij Gerrie gade terwijl ze goedlachs en ad rem de klanten voor hem helpt.

Hoe haar mond plooit in een gulle lach, hoe haar ogen glinsteren, hoe haar blonde paardenstaart wulps meebeweegt met haar lichaam terwijl ze vlot broden pakt, snijdt en in papieren zakken schuift.

Vooral die beweging, hoe haar handen een brood omvatten, stevig en teder tegelijk, om het trefzeker de zak in te schuiven en hoe ze die vervolgens met een vanzelfsprekend gebaar dichtvouwt.

Zijn bloed gaat er sneller van stromen maar zijn gezicht blijft uitdrukkingsloos, daar let hij goed op.

Als hij aan de beurt is, begroet Gerrie hem met een knipoog: ‘Ha Piet, hetzelfde recept?’

Waarom hij elke dag weer stottert, als hij bevestigt ‘Ja, Gerrie, je weet het’, dat snapt hij zelf niet goed.

Gebiologeerd kijkt hij toe hoe haar handen vaardig zijn halfje bruin snijden en in de zak laten glijden.

‘Klaar, Piet, alsjeblieft en tot morgen maar weer’ schalt Gerries stem door de winkel terwijl hun handen elkaar even raken als ze hem zijn halfje bruin overhandigt.

Hij kleurt van top tot teen, Gerrie lacht en zegt: ‘Warm hier hé Piet, komt door de ovens achter.’

En weer die knipoog, een lange dit keer.

Rozig loopt hij de deur uit.

Jaren geleden al besloot hij dat zijn gevoelens voor haar geheim moeten blijven en standvastig draagt hij sindsdien zijn geheim met zich mee.

Gelukkig heeft Gerrie geen idee hoe gek hij op haar is, dat haar beeltenis dag en nacht in hem rond zweeft, haar lekkere lijfje, haar stem, haar handen, die paardenstaart, die ogen.

Alleen op zondagmorgen, als hij wat langer blijft liggen, staat hij zichzelf toe te fantaseren over haar handen, hoe ze hem net zo betasten als het brood.

Even maar.

Tot zijn vrouw hem roept:’ Piet, kom je ontbijten?’

Dan komt hij.

13-3-2018