Ze nipt van haar thee als van een goede wijn.
‘Ik vergeet steeds meer’ zegt ze.
Ik knik.
Haar ogen glijden over haar boeken, het antieke kastje, het zeegezicht aan de muur.
‘Als ik dood ben, is alles voor jou.’
‘En Piet en Frank dan?’
Ze zucht. ‘Maar jij zorgt voor me.’
‘Mam, kinderen hebben altijd recht op hun kindsdeel.’
Vinnig zegt ze: ‘Nou, dan gaat alles naar Amnesty.’
Vroeger gaf ze nooit geld aan liefdadigheidsorganisaties.
Nee, zij deelde zelfgemaakte soep uit, kleren, geld, een gedicht. Aan wie dat nodig had.
Ze fronst. ‘Maar dan heb jij ook niks.’
Ze huilt.

25-8-2018

Verhalen in de categorie Verpleeghuisperikelen zijn, met hun toestemming, gebaseerd op ervaringen van anderen

Zonder kloppen komt ze binnen. Ze draagt een stofjas van een schoonmaakbedrijf waarop een naamkaartje ‘Astrid.’

Ma schrikt op van haar legpuzzel, haar ogen vragend naar mij: wie is dit?

Ik zucht, weer een nieuw gezicht.

Astrid kijkt rond, zegt: ‘Ik moet in je badkamer.’

‘Waarom?’

‘Zien of ik moet schoonmaken.’

Ze gaat de badkamer in, sluit de deur.

Na een minutenlange stilte fluistert mijn moeder: ‘Wat doet ze daar?’

Ik klop op de badkamerdeur.

Stilte.

Ik open de deur.

Als een pilaar staat Astrid bij de wasbak.

Kijkt naar de stofnesten in de hoeken, de poepvegen in de wc-pot, de urinevlekken op de wcbril, de aangekoekte tandpastaklodders in de wasbak.

Knikt.

Zegt: ‘Schoon.’

Loopt weg.

6-8-2018

Verhalen in de categorie Verpleeghuisperikelen zijn, met hun toestemming, gebaseerd op ervaringen van anderen

Mijn moeder hield van taal.

Ze verzon voorleesverhaaltjes, schreef zelf gemaakte versjes op verjaardagskaarten, vrolijkte boodschappenlijstjes op met mensenwensen, maakte hilarische sinterklaasgedichten.

Ze schreef met humor, scherp, fantasievol, met rake observaties.

Over dagelijkse dingen maar ook over wereldrampen.

Op een novembermiddag in 1963, ik was tien, kwamen we uit school en zei ze: ‘Ga zitten, ik moet jullie iets voorlezen.’

De moord op president Kennedy was net gebeurd en had haar diep geschokt.

Vers van de pers las ze ons het gedicht voor dat ze er over had geschreven.

Nog steeds houdt ze van taal.

Ze leest gedichten van Toon Hermans en Annie MG Schmidt en geniet als ik opstellen of brieven van haar achterkleinkinderen voorlees.

Zelf gedichten schrijven gaat niet meer.

Maar boodschappenlijstjes schrijft ze nog als vanouds.

Toen ik gisteren bij haar kwam, lag het al klaar op tafel:

Jam

Dropjes

Goed humeur

‘Waar zullen we dat halen mam?’

Ze weifelt, weet de naam niet meer van de buurtsuper waar we haar boodschapjes halen.

‘De jam en de dropjes halen we bij de Jumbo. Waar zullen we dat goede humeur halen?’

Dat weet ze!

Een blije lach glijdt over haar gezicht: ‘Bij de bloemenwinkel, en dan even koffie drinken op het terras daarnaast. In de zon!’

15-8-2018

Verhalen in de categorie Verpleeghuisperikelen zijn, met hun toestemming, gebaseerd op ervaringen van anderen

Pas als ik weglopend naar haar zwaai, zie ik het: het kastje op de gang naast haar kamerdeur is weg.

Ze zit altijd half op dat kastje als ze me uitzwaait.

Wankelend staat ze nu op de kamerdrempel, een hand aan de deurpost, met de andere zwaait ze naar me.

Mijn hart slaat over, ze kan niet lang staan.

Ik ren terug.

Te laat.

Voor mijn ogen valt ze.

Een krakend geluid klinkt.

Ik schreeuw.

Een verzorgende komt.

Ik sis: ‘Waar is dat kastje? Mijn moeder zit er op als ze me uitzwaait!’

‘Dat kastje is weggehaald. Voor de veiligheid. Het stond in de weg, mensen zouden erover kunnen vallen.’

19-7-2018 

Verhalen in de categorie Verpleeghuisperikelen zijn, met hun toestemming, gebaseerd op ervaringen van anderen

Vandaag kent ze me.

‘Wat had je voor je wiskundeproefwerk?’ vraagt ze.

Ik gun mezelf een nooit gehaalde voldoende: ‘Een acht mam, goed hè?’

Ze lacht, heeft me door. ‘Droom lekker, meisje.’

Terwijl ik de schone was in haar kast leg, zegt ze: ‘Je vader is dood hè?’

‘Ja mam, vijf jaar geleden.’

Haar gezicht betrekt maar gelukkig, vandaag glijdt ze er over heen.

‘Zijn je broers ook dood?’

‘Nee mam, die zijn niet dood.’

Pas als ik me omdraai zie ik haar grijns en de ondeugende knipoog: ‘Het is toch niet raar dat ik dat denk?’

26-7-2018

Verhalen in de categorie Verpleeghuisperikelen zijn, met hun toestemming, gebaseerd op ervaringen van anderen