Zweetplasjes stromen
van stomende heethoofden
die te nat dromen
18-7-2018
een haiku is een van oorsprong Japanse dichtvorm die drie regels kent van achtereenvolgens vijf, zeven en vijf lettergrepen
Hete haiku
Reply
Oudewijven
Drie maal deed ik een EHBO-cursus en leerden rechtshandige instructeurs mij de platte knoop, te gebruiken bij het aanleggen van mitella’s en grotere verbanden. Hoewel ik zag en begreep hoe ze verbandslippen links, rechts, onder en over elkaar vouwden, kwamen er uit mijn handen alleen bultige constructies die ‘echte oudewijvenknopen’ werden genoemd.
De laatste instructeur zag mijn knoop en zei:
‘Wat is dat in hemelsnaam? Loop jij maar een straatje om als er ergens iets gebeurt.’
Toen pas wist ik het enig juiste antwoord.
Vinnig beet ik hem toe: ‘Linkse hersens maken dit soort knopen.’
Ik zakte.
18-7-2018
Dag Dood (1)
Mijn vaders helle-angst, mijn
moeders verlatenheid,
je liet ze intact, etste
ze in hun dodenmasker,
doodsangst nestelde zich
in mijn afschuw.
19-7-2018
eerste versie 7-2016
Dag Dood (2)
In een maandenlange roes volgde
ik je dans met mijn lief, hoe
je hem voortvarend leidde,
zijn verzet ombuigend in
meebewegen tot hij
eindelijk zich over gaf.
In zijn loslaten van het
leven loste mijn angst
voor jou op.
Dank Dood
Maar Dood
Terwijl zijn lijf verteert in jou, keert
hij soms even weer mijn lief, alsof
zijn ziel me even zoekt, betast,
voor hij weer verder gaat, een licht
levend lief nabij zijn, het briesje in
windstilte, een stemloos spreken
in een lucide droom, een zacht
beroeren van mijn huid in half
ontwaken, een klein bewegen
in mijn ooghoek, een sprankeling
in de ogen van zijn kleinzoon.
Duizendmaal dank daarvoor Dood!
7-2016
Ook in categorie Ultrakort-Vierdaagse
Geluk
Vanmorgen wekte mij een
droom, geurend naar aftershave
vleide hij zich langs mijn lome
lijf en eiste: leef!
In het nog nachtwarme bed fluisterde
hij mijn hoofd lichter, beluisterde
mijn hart, buitelde brutaal
tussen buik en duim.
Gretig ging ik overstag, dwaalde
tussen droom en daad, vergat
wat waar is wat klaar is, wat
echt is wat slecht is. Ontdekte
dat geluk nooit ver weg is.
januari 2017
Boommonoloog
Ik bestudeer kruinen.
Kale, kleine, kolossale, korzelige, craquelé, kordate.
Zelden zijn ze in balans met de lichamen eronder.
Meestal gaan kruinen sneller, kunnen de lichamen hen nauwelijks bijbenen.
Solokruinen rennen voorbij.
Dwazen, laat ze eerder van huis gaan als ze ergens op tijd moeten zijn. Sommigen komen steeds opnieuw voorbij, die zijn verdwaald en lopen vicieuze cirkels.
Kruinenparen en -groepen zien mij nooit.
Ze praten of zingen. Ze gaan nog niet naar huis maar ze zijn er bijna? Neem een besluit! Een potje met vet? Weet je hoe slecht dat is?
Als ze vals zingen schiet ik ze neer.
19-7-2018
Navel-elfje
zwoegen
oververhitte hersens
vingers vol blaren
zwetend over de eindstreep
gladiolen
19-7-2018
Toelichting: Een elfje is een relatief eenvoudig gedicht dat uit vijf regels bestaat en in totaal elf woorden heeft.
Elke regel in een elfje heeft een vaststaand aantal woorden. De opbouw van het aantal woorden per regel is als volgt:
1
2
3
4
1
Een elfje mag doorlopende zinnen hebben. Het hoeft niet te rijmen.
Links achterin
‘Doe maar een cappuccino.
Weet je, Henk was dood en toen vroegen ze of hij in mijn tuin mocht. Ik dacht, ach got die Henk, links achterin is nog een mooi hoekje. De gladiolen deden het goed op hem.
Maar toen kwamen ze met Grietje. En Romana. En Jut en Jul, die moesten bij mekaar natuurlijk. Allemaal links achterin. En je weet hoe dat gaat tegenwoordig, alles mag bij een uitvaart. Daarom zei ik niks van die stilettohak. En dat kunstgebit. En dat Vlaamse oog. Moet kunnen toch?
Maar nou groeit er alleen nog zevenblad.
Doe maar een Berenburg.’
19-7-2018
Toelichting: veel schrijvers deden mee aan de Ultrakort-Vierdaagse. Ik ook. Naarmate de dagen vorderden, grepen veel verhalen in elkaar en zagen schrijvers hun hoofdpersonen in andere verhalen opduiken. Zoals Henk, Grietje, Romana, Jut en Jul in dit verhaal dat ik op de laatste dag van de Schrijfvierdaagse schreef en plaatste.
Was-goed
Zie ze deinen in de wind, het flanellen
hemd, de lange broek, ze hielden
je warm in de ijzige winters hier, weer
zie ik hoe je krachtig afzette van de
oever en met lange sterke halen
schaatsend het meer over ging.
Ik huiver in je trui, de wind trekt aan,
de mouwen, de broekspijpen, het lijkt
of ze naar me wuiven, of je me groet,
ik zwaai terug, dag lief, vandaag ben je
de wind die het wasgoed beweegt.
17-10-2017
Terug naar Af
Jas schoenen blarenpleister dropjes
als een trage diesel komen voeten op gang
vinden de bekende weg langs de watertoren
het wilgenpad op waar Elmo in wolkvorm de weg wijst
in de verte beiert een kerkklok memento mori
statige zwanen glijden als breinspinsels voorbij.
Ik schrik op uit zware gedachten
zie twee zwarte schapen, deel hun lot
zij grasduinen in het weiland
ik in muizenissen.
Halverwege wacht het uitblaasbankje
verscholen achter struikgewas
mijn ogen gesloten, voel ik hoe de zon
warmt wat kil was en zorgelijk.
Negentig minuten
twaalfduizend stappen
honderd calorieën
leeg hoofd
warm hart