Het duurde even voor ik het door had.
In zeemodus banjerde ik langs het strand: hoofd in de wind, zon op mijn lijf, voeten door de golven.
Maar de wind draaide mee met mijn muizenissen waardoor ze als een boemerang terugwaaiden mijn hoofd in.
De kwallen die mij kwelden, gooide ik ver in zee.
De branding spoelde ze meteen weer terug voor mijn voeten.
Toen ik mijn horizon wilde verbreden, trok de hemel dicht.
De mist boven zee was net zo ondoordringbaar als de mist in mijn hoofd.
Nee, de zee had haar dag niet vandaag.
25-5-2018 Katwijk aan Zee
Op 6-2-2019 geplaatst op de site 500 Magazine Aan Zee
Mijn moeder is mijn naam vergeten
wie bent u, vraagt ze ontdaan terwijl
haar vingers heuveltjes huid kneden
die minuten blijven staan
Mijn zoon weet niet meer waar ik
woon maar hij belt en vertelt hoe
hij sloopt wat oud is en vergaan, hoe
hij huizen bouwt als bunkers
die de tijd zullen doorstaan
Ik vul onze scheuren, strijk ze glad met
geborgenheid en innige zinnen vol hoop
en samen, noem onze diepste namen
bevestig ons bestaan
met dank aan Neeltje Maria Min:
Mijn moeder is mijn naam vergeten:
Tekening: C.F. van Berendonk, ongedateerd
Dit gedicht behaalde in januari 2019 een gedeelde derde plaats in de redactionele selectie van de Dichtwedstrijd van het Schrijverspodium. In de democratische uitslag deelde het een negende plaats (van de 85)
Geplaatst op de site ‘500 Magazine aan Zee’ op 19-2-2020
‘Kind, dichters zijn raar en straatarm, leer jij maar een echt vak.’
Dat deed ze, een leven lang.
Toen ze was uitgewerkt, viel haar oog op een dag op de bermen langs haar wandelroute.
Ze knielde, plukte armen vol droomrozen, vergeetmenooitjes, corabloemen en lachjuffertjes en zette ze in een vaas naast haar beeldscherm.
Sindsdien dicht ze: ze allitereert naar hartenlust, verzint zingende zinnen, jongleert met blank vers.
Haar ‘maatloze verlatenheden’ zijn weggewaaid in ‘oude wind’, ‘het trotse hoge woord van liefde’ loste op, ‘hulpeloos verdriet’ vervaagde.
Wel zegt ze nog steeds vaak: ‘laten we zacht zijn voor elkander, kind.’
13-5-2018
De citaten uit de twee laatste zinnen komen uit het gedicht ‘Zwerversliefde’ van Adriaan Roland Holst
Gekozen op 18-5-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 18 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.
Touwtjespringen 1
In spin
precies op het perfecte moment glijd
ik tussen de rondzwiepende touwen
de bocht gaat in
magisch bewegen touwen en ik
wijken de touwen dan zweef ik
een hemelse halve seconde
uit spuit
neerkomen op het rechterbeen
het linker wacht op het akkoord van
de kruisende touwen, stapt opzij
de bocht gaat uit
in een flits schiet ik uit de ondeelbare
binnenwereld zo de boze buitenwereld in
als ik mijn ogen op sla zie ik grijnzende
smileys op het gips
Beterschap!
3-9-2016
Zal ik lezen of buitenspelen?
Dat was mijn dilemma toen ik tien was.
Maar in het touwtjespringseizoen was de keus niet moeilijk.
Voor touwtjespringen moet je alert zijn en een goede bewegingscoördinatie en een perfecte timing hebben.
En, hoewel bepaald niet lenig, niet snel en niet sterk, die dingen bezat ik wel.
Op een warme zomeravond na het eten ga ik met een groepje vriendinnetjes touwtjespringen.
Om beurten staat een van ons aan de ene stoeprand en een ander aan de overkant, het touw een paar keer om de pols gewikkeld, zij moeten ‘draaien.’
Begin jaren zestig kon dat nog in Amersfoort, als er een auto aan kwam of, elk kwartier, stadsbus 6 of 7, stopten we even.
We beginnen gemakkelijk: om de beurt (‘omstebeurt’) aan de ene kant in het touw springen en aan de overkant er weer uit.
‘In spin, de bocht gaat in, uit spuit, de bocht gaat uit’ zingen we erbij.
Wie te laat in het touw springt is af en moet draaien.
De volgende stap vergt meer snelheid en behendigheid: aan beide kanten springt tegelijkertijd iemand in het touw en er doorheen waarbij je moet zorgen dat je elkaar en het touw niet raakt.
Een grotere uitdaging is inspringen als beide touwen tegelijkertijd en tegen elkaar in worden gedraaid.
Dubbel zo moeilijk is het om dit met twee springers tegelijk te doen.
Wie dit het vaakste kan, heeft gewonnen.
Die avond lukt alles, niet eerder springen we samen zo goed.
De opwinding stijgt, het zingen en tellen klinkt steeds harder door de straat.
Ingespannen en bezweet springen we razendsnel, als in een roes, precies tussen de touwen door.
Mijn vest heb ik uitgegooid, het voelt of ik dans met de touwen in een vloeiende beweging.
Dan gebeurt het.
Een musje vliegt tegen het bovenste touw en knalt tegen mijn hoofd.
Het volgende moment lig ik languit op straat, het musje naast me, mijn voorhoofd, elleboog en knieën geschaafd, verdwaasd om me heen kijkend.
Geschrokken gegil om me heen, een moeder komt kijken wat er aan de hand is.
Iemand helpt me overeind.
Iemand pakt het musje op.
In een mum van tijd is de straat leeg.
Trillend strompel ik naar huis.
Schoonmaken onder de kraan, grote pleisters op grote schaafwonden.
Pas de volgende ochtend mis ik mijn vest.
Als ik naar school ga, zie ik het verfrommeld in de goot liggen.
Het touwtjespringseizoen is abrupt voorbij.
4-10-2015
