Als wij elkaar niet willen begrijpen of dat niet kunnen

omdat we te verschillend denken dromen spreken,

als we niet dezelfde waarden delen en niet dezelfde

humor, als we echt niet met elkaar kunnen leven.

Laten we dan niet meer vergeefs naar elkaar

uitreiken niet meer naar elkaar wijzen maar

een stapje naar achter doen.

En zonder verwijten naast elkaar leven?

——————-

Collega Ultrakort schrijver Ypie Haitsma Bakker vertaalde het in het Fries:

Net mei-elkoar, mar neist elkoar

As wy elkoar net begripe wolle of net kinne

om’t we te ferskillend tinke, dreame, prate

as we net deselde wearden en net deselde

humor diele as we wier net mei-elkoar libje kinne

Litte we dan net mear fergees nei elkoar rikke

net mear nei elkoar wize

mar litte we in stapke tebek dwaan

en sûnder ferwiten

neist elkoar libje

Ik plaats vandaag, op oudejaarsdag 2023, deze gouwe ouwe. 

Omdat hij zo akelig actueel blijft.

31-12-2023

In de tweede ronde van onze decemberdichtsessie waren dit de vijf woorden die verwerkt moesten worden:

Donker, Mens, Zien, Verdragen, Snijdend

Dit is Aaltjes gedicht: 

Zonder titel

Snijdend als de wind, rijt het

geweld, al wat heel is, uiteen.

Geen mens die Kerstdagen

in dit donker verdragen kan.

Zo zien we het teveel

aan menselijk tekort.

Hun vreemdsoortige liefde

in groene naaldige bomen

als granaten opgehangen.

En dit rolde er bij mij uit:

Doorzien

Gade te slaan hoe de westerse mens zich

manifesteert: als toornige tiran, betweter op

vermeend eigen terrein die andersdenkenden

snijdend de mond snoert en de weg verspert

Dit te zien in deze donkere dagen

het is haast niet te verdragen

27-12-2023

De laatste dichtsessie van 2023, het was een dag die donker bleef en nat. 

En dat sijpelde door in onze gedichten.

We kozen vijf woorden uit ‘De oude man en de zee’ van Ernest Hemingway en verwerkten die in een gedicht:

water, lijnen, langs, vreemd, achteruit.

Zo deed Aaltje dat:

zoals

alsof vreemd water zich achteruit

beweegt langs lijnen van geleidelijkheid

zo wankel ik als onbekende dwaalganger

langs boorden met gebogen riet.

doof voor vogelkreten, blind voor zeilende wolken,

naast scherven van de bewegende spiegel,

onthechte voortgang. vreemd water.

in bewogen geleidelijkheid.

En zo verwerkte ik die woorden:

Regenton

Als het regent huilen de wolken zegt

oma en de ton verzamelt alle druppels

en bewaart ze tot ik groot ben en

water nodig heb voor tranen

Bij oma kan alles, niets is vreemd bij haar

ik veeg met mijn vingers langs de verweerde

naden van de ton, teken lijnen vooruit naar vandaag

mijn tranen vallen achteruit waar oma ze opvangt

23-12-2023

In de tweede ronde van onze november dichtsessie verwerkten we deze woorden in een gedicht: Kleuren, Schijnwereld, Herder, Stiekem, Reusachtig. 

De actualiteit van de afgelopen dagen kleurde onze gedichten.

Deze is van Aaltje:

Regeren

Reusachtig en stiekem verholen

in deze schijnwereld van liegen dat

het gedrukt staat, komt ooit gestolen,

de Goede Herder weer tevoorschijn.

De meest rechtse bal uit de pijn

van het heelal. Zijn regeergebeuren,

alleen gerafelde zelfkant kan zijn

van een schot over het doel, en zeuren

nietszeggend nul nul kan zijn.

En dit is mijn gedicht met die woorden:

Herder

Hij fleemt hen zijn fuik in met messcherpe

meningen stiekem verstopt in suikerzoete

woorden. Zonder talmen volgen

ze, zijn zwarte schapen, boos of

ongelukkig of beide, weten ze zich

welkom in zijn schijnwereld waar alle

ongewenste waarheden stiekem zijn

ingemetseld in reusachtige manshoge

muren. Waar hij alle kleuren wist, warmte

weert, bluft en blaat in snerpend

zwart en walgelijk wit.

26-11-2023

Op een mooie heldere en zelfs droge novemberdag deden wij weer een dichtsessie, Aaltje en ik.

In de eerste ronde kozen we deze vijf woorden en verwerkten die in een gedicht: Vergelijken, Kunstenaar, Zweven, Witdoorschijnend, Tweetal.

Zo verwerkte Aaltje deze woorden:

Licht

Niet te vergelijken, het zweven

van heel dit witdoorschijnend licht

het ademloos ontstegen zicht

dat al het aardse doet verrijken

met transparantvol evenwicht.

Het licht dat kunstenaars doet leven

als schreven ze een goed gedicht.

Een keuze tussen aarzelen en beven

waaruit nog evenwicht moet blijken.

Is kunst naar zielsgedachten kijken?

We schitteren op blank papier.

Een tweetal kunstenaars is hier.

Van uit de diepte van de ziel geschreven

zijn er van woorden meer dan vijf gebleven.

maar aan de wilg hangt onze lier.

En zo vlocht ik ze in mijn gedicht: 

Mist

Nevelflarden zweven boven het  

weiland, een tweetal witdoorschijnende

schonkige schaduwen mekkert melancholiek

over gisteren en alleen en lichtloos

de kunstenaar dwaalt door het grijs

zonder doel en zonder duiden, zonder

vergelijken met vorige novembers maar hij

vindt geen andere woorden voor vergankelijkheid

22-11-2023

Het begint met kleine pijn op een kinderknie- kusje

koekje over- gelenigd speelt het kind verder, koekjes

staan voor troost, kniekusjes zetten zich vast

voeden de gedachte dat vroeger alles beter was

Het begint met kleine pijn: een simpel misverstand roept

oud zeer dat zij weg mept in de riblappen op haar hakblok

en hij in stukken kerft als hij een boomstam klieft,

het eindigt in zwijgend vastbijten in het eigen groot gelijk

Het begint met kleine pijn: een knokpartij om balbezit en

eindigt in een strijd tussen tirannen met een onstilbare

territoriumdrift die elkaar geen geboortegrond gunnen en

na elk opgelegd staakt-het-vuren de slag hervatten

Er ligt een strand aan de rand van ons land waar

de einder leeg en het uitzicht eindeloos is, daar vergaderen

drie goeroes. De een pleit voor kniekusjes, de ander zwijgt,

de derde schudt zijn hoofd en trekt de pin uit een granaat

10-11-2023

Geschreven voor de cursus Poëzie online voor gevorderden van Margreet Schouwenaar naar aanleiding van de les over dichter Lieke Marsman