Als liefde kleuren heeft
Reply
De Legotijger
Louk heeft een grote verzameling beestenboeken, speelgoed dieren en beestenknuffels. Het is duidelijk: hij is dol op dieren.
Daarom kocht oma in december 2016 de Kruidvat aanbieding van Lego jungledieren.
En oma, die vroeger veel Lego cadeau gaf maar er zelf nooit mee speelde, zette de bouwsels zelf in elkaar zodat Louk er meteen mee kon spelen.
Ze genoot van het bouwen, begreep alsnog hoe leuk Lego is.
In een middag stonden er: een giraf, een pinguïn met jong, een goudvis, een huisje met twee bomen en een rode auto en een paar minder boeiende bouwsels.
Met Kerstmis kreeg Louk ze cadeau.
Hij keurde ze geen blik waardig, hij kiest tenslotte zelf wel uit waar hij mee speelt.
Papa en mama prezen oma’s Legobouwsels wel: ‘Goed zo oma, beter laat dan nooit.’
De bouwsels kregen een plekje tussen Louks speelgoed en dat bleek een goede zet. Een paar maanden geleden pakte Louk geheel vanzelfsprekend het rode autootje en de twee bomen en gaf ze een plek in zijn sorteercreaties.
De keer daarop gebeurde hetzelfde met de giraf, de pinguïn en de goudvis.
Wel corrigeerde Louk oma en de Lego-ontwerpers: dat is geen goudvis!
Dat is een tijger!
18-2-2018
Schokkend
Het is 1971. Ik ben achttien en tweedejaars leerling psychiatrisch verpleegkundige.
In de lessen ‘Behandelmethoden’ wordt ons geleerd dat een psychose zich uit in desoriëntatie van tijd, plaats en persoon. Begrippen die me nog niet veel zeggen als tijdens mijn dienst een spoedopname wordt aangekondigd van een psychotische vrouw die direct na binnenkomst een electro shockbehandeling zal krijgen.
De dienstdoend psychiater wordt opgeroepen. De hoofdzuster, een gediplomeerde collega en ik worden vrijgemaakt om te helpen.
Voor de ambulance arriveert vertelt de hoofdzuster mijn collega en mij dat de vrouw vaker psychoses heeft, ze hallucineert dan dat ze door God gezonden is om alle zondaars te redden.
Praten daarover gaat niet, ze is niet aanspreekbaar. Medicatie heeft de psychose niet doorbroken, dus is een paardenmiddel noodzakelijk: een electroshockkuur.
Mijn collega en ik staan klaar bij de ingang van het paviljoen als met gillende sirenes de ambulance aan komt rijden.
Twee ambulancebroeders en twee agenten trekken de brancard uit de wagen, en brengen een strak vastgegespte maar hevig tegenstribbelende luid psalmen zingende vrouw naar de behandelkamer.
Eendrachtig tillen ze haar van de brancard op het bed waarna wij haar direct weer vastgespen.
Desondanks richt ze zich op zo ver als ze kan, kijkt verwilderd rond en schreeuwt luid.
Met ons volle gewicht op haar armen, benen en schouders, bevestigen we de electroden en klemmen een houtje tussen haar kaken, terwijl de hoofdzuster narcose/spierverslapper in haar arm spuit.
De psychiater dient de elektroshock toe. Dat duurt nog geen minuut. Haar lichaam verstijft eerst, schokt dan heftig terwijl wij haar vast houden en ervoor zorgen dat ze niets breekt. Dan ontspant ze langzaam. Ze is nog steeds buiten bewustzijn.
Na een kwartier komt ze bij, kijkt versuft rond, valt in slaap.
De lieve, zachtaardige vrouw die na een paar uur wakker wordt, lijkt in niets op de psychotische vrouw.
Ze blijft nog een paar weken om tot rust te komen.
Haar medepatiënten en mijn collega’s en ik, we mogen haar graag, ze is vriendelijk, behulpzaam, gewoon een aardig mens.
Een keer vraagt ze me verlegen: ‘Zuster, hoe erg was het deze keer?’
Ze heeft er geen enkele herinnering aan en is geschrokken van de verhalen van haar man en kinderen over haar gedrag de dagen vlak voor de opname.
Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om eerlijk te zijn en zeg dat het best meeviel.
Hoe ervaringen in elkaar grijpen besef ik jaren later.
Kleinzoon Louk heeft geen psychoses. Zijn epileptische aanvallen worden niet kunstmatig opgewekt maar zijn het gevolg van de zware en moeilijk instelbare epilepsie die hoort bij het syndroom van Dravet.
Naar om mee te maken.
Maar ik weet wel precies wat er gebeurt en wat ik moet doen.
2-7-2017
Valentijn
De conservatoriumstudente boven haar rook haar door de muren.
Natuurlijke doodsoorzaak besloot de politiearts.
Haar zoon bleek onvindbaar.
Zoekend keek de stadsdichter rond, wie was deze vrouw?
In haar keuken blauwe broodresten, melk groeide groen het pak uit.
Op de vensterbank stond, tussen dode planten, een stoffige fles Peter Heering.
Op tafel zijn dichtbundel, stukgelezen, een vergeelde brief als bladwijzer.
Bij de uitvaart speelde de conservatoriumstudente Imagine.
Blozend las de stadsdichter de brief voor:
‘Mijn liefde voor jou overleeft zon en maan
hou jij van mij zet onze fles dan voor je raam
dan bel ik aan. Je Valentijn 14-2-2002’
Gekozen op 16-2-2018 als een van de vijf beste ultrakorte verhalen van week 7 op de site Ultrakorte verhalen van Schrijven Magazine
Stilte doorbroken
In liefde waren woorden al overbodig, lippen
ogen handen zeggen meer. Oorlog smeekt
om stilte in woord en daad. Zo viel ik stil.
Comfortabel was mijn stil al snel, mijn ogen
sloten zich voor vragende blikken, mijn mond legde
niets meer uit, mijn oren verloren hun
nieuwsgierigheid, hoorden wonderwoorden
voorbij de menselijke stem.
Tot tussen struiken en vijver het ridderkind in zijn
spel verdiept pardoes het water in struikelt en
zich uit een verloren verte een schreeuw baant,
roestig eerst en bevend, dan krijsend op de
cadans van mijn rennende voeten.
21-8-2016
Zoveel soorten wonderen
‘als je alert leeft, is het gemakkelijk overal wonderen te zien’ Thich Nhat Hanh
Louk logeert een nachtje bij me.
Na avondeten en badritueel zegt hij zachtjes: ’Oma bij Noukie liggen.’
En dus kruip ik even naast hem in bed.
Hij ligt op zijn rug, ik schuif op mijn zij naast hem en daar is zijn hand al.
Hij pakt mijn arm en legt die schuin over zijn borst met mijn hand op zijn schouder.
Twee kleine warme handen houden mijn arm stevig vast.
Zo liggen we, volmaakte stilte in en om ons heen.
Mijn ademhaling volgt de zijne.
De buitenwereld is er niet meer, nooit is leven lichter dan nu.
Mijn kleine genietgoeroe die geen weet heeft van gisteren of morgen, van etiketjes als ‘zorgintensief’ en ‘moeilijk verstaanbaar gedrag’.
Die mij leert hemzelf te zien, zonder etiketten.
Langzaam voel ik hoe slaap hem overmant.
Als hij slaapt maak ik mezelf langzaam los, oei, te snel, twee strenge handjes grijpen mijn arm en leggen hem terug.
Heerlijk, blijf ik gewoon nog even liggen.
Pas als zijn greep is verslapt en hij diep in slaap is, sta ik omzichtig op.
Zoveel soorten wonderen zijn er, maar de mooiste is de liefde.
9-1-2016
Het Monopolytaboe
Sport was voor mij badmintonnen.Met zussen en vriendinnen luid tellend de shuttle zo lang mogelijk in de lucht houden. We juichten als hij meer dan honderd keer heen en weer ging zonder de grond te raken.
Diep geshockeerd was ik toen de tennisleraar bij mijn eerste les de bal op alle hoeken van het veld speelde zodat ik er niet bij kon. Verontwaardigd kondigde ik thuis aan dat die man geen les kon geven.
Bij gym werd ik als een van de laatsten gekozen bij het samenstellen van volleybalteams. Toch werd ik gevraagd voor het schoolteam in het volleybaltoernooi in de kerstvakantie. Oké, de gebruikelijke spelers waren niet beschikbaar. Dat alleen mij op het hart werd gedrukt om alleen teamleden de bal toe te spelen en niet onze tegenstanders, vatte ik op als spelstrategie.
Het eerste potje Monopoly met man, jaren later, opende mijn ogen.
Als wij thuis Monopoly speelden ging het er om iedereen zo lang mogelijk in het spel te houden. Wie won was een detail.
Zo niet bij man.
Verbijsterd keek ik toe hoe hij rücksichtslos in hoog tempo de zwakste spelers van het veld veegde. Diep verontwaardigd wees ik hem er op dat dit tegen de regels was. Zo boos als ik was, zo stomverbaasd was hij, nooit vergeet ik zijn weerwoord: ‘Maar je speelt toch om te winnen?’
Toen begon mij iets te dagen…
De tennisleraar wilde mij iets leren.
De volleybalaanvoerster niet, zij deed aan damagecontrol.
En dat allemaal omdat ik samen wil spelen, niet tegen iemand.
Die ontdekking leidde tot verhitte discussies met man, hij had nog nooit iemand ontmoet die niet wilde winnen. ‘Dat meen je niet’ zei hij toen ik hem vroeg wat er dan precies zo leuk was aan winnen. Ik meende het, ik wist het echt niet.
Hij ontplofte bijkans bij mijn compromisvoorstel: laten we vooraf afspreken dat jij hebt gewonnen, dan is dat geregeld en kunnen we daarna samen het spel spelen.
Zo werd Monopoly een no go area voor ons.
Niet onoverkomelijk want we waren erg goed in Yahtzee, Risk, eenentwintigen en jokeren.En Scrabble niet te vergeten.
En Rummikub.
8-2-2018
Er liep water uit mijn ogen
Er liep water uit mijn ogen
ik discussieerde nam besluiten haalde targets
tersluiks haalde mijn hand het water weg
Er liep water uit mijn ogen
regen en koude wind striemden mijn gezicht
ik veegde het water van mijn wangen snoot mijn neus
Er liep water uit mijn ogen
vragende blikken bij de rondvraag
ik wuifde het water weg het is niets een koutje
Er liep water uit mijn ogen
ik zette een zonnebril op proefde het water
het smaakte zout ik vergat het weer
Er liep water uit mijn ogen
je huilt zei hij
opende zijn armen
Er stroomden tranen uit mijn ogen
10-2-2018
Consult
Goedemorgen, gaat u zitten, nog koorts?
–
Dat is nogal hoog, u bent uitgeput en slaapt veel?
–
Ook overdag? Over duiven? Als u duifverhalen leest, landen ze in uw tuin en bij duifgedichten komen ze koeren op uw vensterbank?
–
Dat wou ik u inderdaad aanraden, er eens met iemand over praten, maar u zwijgt ze liever dood zegt u? En schrijven, hoe gaat dat?
–
Ik begrijp dat u behalve aan griep nu ook lijdt aan verhaalhoest, dichtdrang en een wauwelvirus. Bovendien hebt u een site uitgebraakt. Dat ziet er niet goed uit. Blijft u even lekker zitten, dan regel ik een acute crisisopname op de nonfictieafdeling. Blijf zitten! Hier blijven! Hier!