Bittere kou

Wankelend op geleende noren
kiezen mijn voeten een te snelle weg
als mijn ogen het wak waarnemen
zijn ze er al ingeschoven
diep de donkerte in.

 

In slow motion registreren hersenen
hoe voeten benen neerhalen
hoe broek bittere kou absorbeert
hoe zwaar nat trekt aan
billen borst schouders
hoe armen zoekend rondmaaien
hoe verkrampte handen vergeefs zich
vastklampen aan afbrokkelende ijsranden
dan loslaten.

 

Panisch gilt mijn stem tot de kou
mijn stembanden bereikt
verlamt
wat blijft is pijn
ijzig, adembenemend
mijn lichaam verstijft, wordt een
amorfe wiegelende massa

 

Grijnzend vriest het gat boven me dicht.

 

Dit verhaal werd op 19-2-2021 gekozen als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 7 in de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.
Β 

10 thoughts on “Bittere kou

  1. Ja, ik hoopte, gezien het ik-perspectief, op een betere afloop. Maar nee…
    Hoe dan ook, prachtig hoe je het tot in detail beschrijft. Ik voel het letterlijk gebeuren.

  2. Wat een nachtmerrie, Cora. Goed geschreven. Bij het lezen ervan voel ik me blij worden dat er geen ijs meer ligt. Nu moeten we echter gaan uitkijken voor de narcissen. Die slurpen je zΓ³ op, met hun trompetjes.

Leave a Reply

Your email address will not be published.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.