Wankelend op geleende noren
kiezen mijn voeten een te snelle weg
als mijn ogen het wak waarnemen
zijn ze er al ingeschoven
diep de donkerte in.
In slow motion registreren hersenen
hoe voeten benen neerhalen
hoe broek bittere kou absorbeert
hoe zwaar nat trekt aan
billen borst schouders
hoe armen zoekend rondmaaien
hoe verkrampte handen vergeefs zich
vastklampen aan afbrokkelende ijsranden
dan loslaten.
Panisch gilt mijn stem tot de kou
mijn stembanden bereikt
verlamt
wat blijft is pijn
ijzig, adembenemend
mijn lichaam verstijft, wordt een
amorfe wiegelende massa
Grijnzend vriest het gat boven me dicht.
Alsof je het zelf hebt meegemaakt! De rillingen lopen over mijn rug….. brrrr
Bedankt Cora,
groet
Cees Z.
Ha Cees, het is inderdaad een ‘alsofverhaal’ en het komt uit een dikke duim. Om bij een warme kachel te lezen π
Ja, ik hoopte, gezien het ik-perspectief, op een betere afloop. Maar nee…
Hoe dan ook, prachtig hoe je het tot in detail beschrijft. Ik voel het letterlijk gebeuren.
Dankjewel Monique, om het koud van te krijgen hΓ¨? π
Horror einde, brrrrπ
Ja, dit is Γ©cht een horrorstory π
Wat een nachtmerrie, Cora. Goed geschreven. Bij het lezen ervan voel ik me blij worden dat er geen ijs meer ligt. Nu moeten we echter gaan uitkijken voor de narcissen. Die slurpen je zΓ³ op, met hun trompetjes.
Haha, ja ik ben zo blij dat de winter maar een week duurde. En hoe koud het ook even was, vandaag zag ik het groen uitlopen, krokussen, sneeuwklokjes. En uitkijken met die narcissen maar o wat zijn ze welkom!
Ja, ik zag de krokussen ook vandaag! Daar word ik altijd heel blij van π
Nou! Ik ook! πππΎπ»πΌ