Als de bel klinkt kijken we op, iedereen komt hier achterom.

De kraaien mompelen, gecondoleerd, vragen als zovelen,

heeft hij geleden? Ik heb geen antwoord. Iemand zei eens,

het is voor hem het ergst. Ik schokschouderde, wie

heeft recht, meer recht, op lijden?

Ik kijk hoe ze je het colbert aan doen dat je zo goed staat.

Ze overleggen, het is te warm, er komen koelelementen en een airco.

 

Als ze weg zijn verschik ik je kleren, knip je nagels want

die groeien door zeggen ze, je gevouwen handen maak ik los,

je vouwde je handen nooit zo, je vouwde ze om de mijne.

Ik steek kaarsen aan, zit en kijk, je bent nog jij,

je vingers nog niet als was, je wangen nog niet ingevallen,

pas als dat gebeurt ben je er niet meer zeggen ze.

 

Buiten barbecueën buren, ze praten gedempt, ze weten.

Binnen zoemt de airco, koelelementen onzichtbaar onder je.

Het is stil, niet het ongemakkelijke stil waarin jij niets wilde weten,

ik niets meer vroeg. Dit is, God zij dank, ons eigen stil, troostend vertrouwd.

 

Buiten deze kamer leeft ons huis, de stilte van voor het sterven opgelost,

mensen regelen, huilen, lachen, lossen elkaar af. Ze zorgen

dat ik eet, slaap, vragen hoe ik de uitvaart wil. Vaak vlucht ik

naar je, streel je kille handen die altijd warmer waren dan de mijne.

Soms zit iemand even bij ons, zegt verbaasd ik voel hem hier. Ik knik.

Deze uren prent ik je in mijn ziel, ik stamp je in mijn hoofd zoals vroeger

de tafels, de namen van de Bijbelboeken. Ik zal je onthouden.

 

Zorgvuldig kies ik bloemen, dit zongeel bij dat hemelblauw.

Als een rood-witte krans wordt gebracht, ontsnappen gierende

snikken uit me, met gebogen schouders beent de vrouw

het tuinpad af, brengt later een mooie geelblauwe krans.

Ik drapeer hem aan je voeten, steek kaarsen aan, pak

je hand en schrik, ik voel je overgave.

 

Nu is het echt voorbij.

 

 

9-2016

In de Turing gedichtenwedstrijd 2017 de eerste ronde gehaald 13-12-2017