Mijn wenkbrauwen schieten omhoog, ik dacht dat ze, na een nare scheiding, mannen had afgezworen.
‘We waren zo verliefd maar we hielden het nog geheim. Om die pubers van me, snap je, die vinden me toch al stom. Niemand wist het. Ik kreeg geen kaart. Ik zag de rouwadvertentie in de krant. Een hartaanval. Ik dacht dat ik gek werd. Hij is er niet meer en ik heb niet eens een foto. En nou vergeet ik zijn gezicht steeds. Zijn handen niet. Die blijf ik voelen. Overal.’
Ze zucht, rood kruipt haar hals in.
3-7-2018
Gekozen op 6-7-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 27 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.
