Dagelijks gingen we lunchwandelen, even uit de bedompte atmosfeer en het continue stemmengeruis om ons heen.
Terwijl we stevig doorstapten vertelde ze over haar pijnen, de streken van haar ex, haar moeilijke oudste.
Ik luisterde.
Onlangs onderbrak ik haar, vertelde over de diagnose, behandelingen, mijn schrik.
‘O, wat erg’ stamelde ze.
Zwijgend liepen we terug naar kantoor.
Toen ik de dag erna vroeg of ze mee ging, weifelde ze, besloot toen: ‘Oké, ik moet toch nog narcissen halen. Maar het is wel de laatste keer.’
‘Hoezo?’
‘Ik kan jouw ellende er niet bij hebben, ik heb zelf al te veel.’
dag lieve dichter, het is prachtig en schrijnend en errug!
Ja, dankjewel Aaltje, dat is het allemaal tegelijk …
Wat een vondst, dit verhaal narcis te noemen! Hoe anders dan door narcisme kan iemand zo harteloos zijn!
Mijn complimenten Cora, dat je ook hier weer een mooie vorm aan hebt weten te geven!
Dank Hannie!Elders kwamen er veel en veel verschillende reacties op dit verhaal, variërend van lomp tot eerlijk. Ik ben er nog niet uit, er zitten vele kanten aan dit verhaal (begreep ik ook van degene die het me vertelde)
Narcis-narcisme. Eerlijk of niet. Geen idee wat te denken, maar zo werkt het, mee bekend uit ervaring. Je hebt weer een knap stukje geschreven.
Dank Ellie, verbazend zoveel als er in zo’n klein verhaaltje te zien is …