Ze kijkt naar hem terwijl hij de uitslagen zoekt in het dossier.
Jong is hij, gespierd, gebruind, mooie ogen.
Net zo oogverblindend knap als George Clooney in ER of nee, dr. Rossi in Gooische Vrouwen.
Als hij haar aankijkt, komt ze terug op aarde en luistert.
Hij stottert, kwaadaardige cellen, geïnfiltreerd, helaas.
Hij bloost, hakkelt dat het hem spijt, kijkt weg als ze hem aanstaart.
Een waardeloze scène is dit met een abominabel script.
Het eind is onvergeeflijk.
Dit is een slechte film.
21-3-2018
geplaatst in de bundel ‘Kort en Prachtig’ uitgeverij Ambilicious november 2018
Verdomd, zoals jij dat opschrijft, ophangen in de wachtkamers van ziekenhuizen, dit stuk!
Wat een goed idee :-), toch om de een of andere reden, zie ik dat niet gebeuren 🙂