Je handen plukken stofjes, je ogen

glijden over klassenfoto’s. Mijn mond

strooit weetjenogs. Je glimlacht naar

de poes, ze sluipt weg, hoog

haar rug

 

Een deuntje stopt mijn anekdote, je

grabbelt in je tas, je schouders

machteloos. Je gaat naar de

gang. Ik hoor gemompel dat

verstomt als je weer binnen komt en

gebaart: helaas. Ik sta op, wil iets

zeggen, je treffen maar geef

je jas, mijn hand

 

jammer

ja jammer

 

zacht sluit ik de deur

draai hem op slot

 

—-

 

Dit gedicht is opgenomen in de nieuwste Gopher gedichtenbundel: ‘Niet vrijwillig zit ik afgezonderd.’

Het kreeg een eervolle vermelding, Pieter Stroop van Reenen (stadsdichter van Gouda) schreef:

‘’Treffen’- Cora van Berendonk:

‘Je ziet de scène voor je. Iemand gaat weg. Je geliefde. Of je kind. Of een goede vriend. Iets loopt weg wat er al langer was. Met herinneringen.

Er is bij het weggaan een moment, een seconde, dat je zelf, de lezer, hoopt dat het nog goed komt. Je wilt iets zeggen wat de dichter treft en misschien het weggaan ombuigt. In plaats daarvan is het vaak niets. Blijken de woorden een jas te zijn. Die niets om het lijf heeft, een vaag omhulsel dat de zaken niet verandert.

Daarom is dit gedicht zo sterk. Bij elk weggaan denken we iets treffends te zeggen, maar geven we een jas. Daarna gaat de deur definitief op slot.

Een simpel gedicht, maar met een belangrijk scharnierpunt.

Tragiek in een losse jas vervat.’

 

29-1-2022