De man beent haastig voor me met

dezelfde stramme strikte passen.

Als kind kon ik hem niet bijbenen

liep huppelde rende half

hij hield niet in

keek niet om

hoog zijn schouders, zijn blik naar binnen

zijn haar grijzend en vol

‘een mooie kop met haar’ zei mijn moeder

ze koos zijn kleren

wit of lichtblauw overhemd grijze broek

gedekt colbert dat hem als een huis omhulde.

 

Als de man nadert, herken ik de kleren, het

eendere silhouet, blauw haken onze ogen in elkaar

een zweem van mijn vaders geur zweeft

mijn neus mijn hoofd mijn leven in, van zwetende

oksels bruin verrookte vingers met de geur van

pantersigaartjes uit het kleine blikje

een flard Old Spice.

Als vanzelfsprekend doen mijn benen

het oude huppeltje om hem bij te houden

maar meteen corrigeer ik mezelf, loop door

 

sta dan toch stil

draai me om

kijk ademloos toe hoe

de onbekende man mijn leven uit loopt

 

14-5-2016

Een bewerking van dit gedicht is als ultrakort verhaal opgenomen in de bundel ‘Kort & Prachtig 1’, 2018