Het is een zonnige lentedag, februari nog maar de lente hangt al in de lucht.

In de warme huiskamer ruikt het bedompt. 

Een verzorgende schenkt met haar ene hand koffie, met de andere houdt ze haar telefoon aan haar oor en praat erin.

Ze knikt als ze me ziet.

Aan de grote tafel soezebolt Marie.

Kees leest de krant ondersteboven en levert onverstaanbaar grommend commentaar.

Jet neuriet poesje mauw.

Ma staart met glazige ogen voor zich uit.

‘Ma, ga je mee naar buiten? En zullen we dan ijsjes halen voor iedereen?’

De verzorgende hoort het, lacht en steekt haar duim op.

‘Heb ik daar zin in?’ vraagt ma.

Ik overtuig haar dat ze misschien weinig zin heeft maar dat het buiten heerlijk is. Het lukt.

We gaan een eindje om, zitten even op een bankje in de zon, kopen een doos raket ijsjes en gaan terug.

Weer in de huiskamer delen we de ijsjes uit.

‘Mag dat?’ vraagt Marie. Als ik zeg dat het mag, proeft ze en lacht verheerlijkt.

Kees likt met lange halen van zijn raket, zijn ogen gesloten, zijn gegrom klinkt ineens vriendelijk.

Jet neemt kleine hapjes en lacht: ‘lekker.’

Ma zuigt op het topje van haar raket tot het wit ziet en knipoogt naar me.

Als Kees zijn ijsje op heeft, zucht hij luid, laat een boer, verheft zich en komt naar me toe.

Plechtig schudt hij mijn hand: ‘Dankuwel voor het feestje, mevrouw.’

Marie, Jet en ma kijken toe.

Dan staan ze op, lopen achter elkaar in ganzenpas naar me toe en schudden mij om beurten de hand: ‘Dankuwel voor het feestje, mevrouw.’

28-2-2019