Ineengedoken zit ze aan tafel, schrikt op uit een dutje als ik binnen kom.

Niet-begrijpend glijden haar ogen over me heen: ‘Wie bent u?’

‘Ik ben het mam.’

‘O ja, kind wat fijn dat je er bent, wanneer komt papa?’

Als ik zwijgend mijn jas heb uitgetrokken, weet ze het weer: ‘Hij is dood hè?’

 

Ze wil wel thee.

Als ik de deur naar de badkamer open om water te pakken, walmt een penetrante lucht de kamer in.

Het toilet is smerig, een dot haren verstopt de wastafel.

Dit is niet van een dag.

 

We drinken thee, haar ogen staan verdrietig.

‘Wat is er mam?’

‘Hoe lang moet dit nog?’

‘Hoe lang moet wat nog?’

Ze zucht, de groeven in haar gezicht ogen dieper dan voorheen terwijl ze zoekt naar woorden.

‘Het is niet dat ik dood wil’, begint ze, ‘maar dit, zo …’

Ze hapert: ‘Hoe moet dit nou verder?

Ik pak haar hand, ‘Mam, ik weet het ook niet. Zullen we straks even boodschappen doen?’

‘Vind ik dat leuk?’ vraagt ze onzeker.

‘Ja mam, dan gaan we ook langs de bloemenwinkel, dat vond je gisteren ook leuk.’ Opgelucht knikt ze, ze houdt van bloemen.

 

Altijd was ze vrolijk, maakte grapjes, wist oplossingen voor problemen en verdriet, las verhaaltjes voor die ze zelf verzon, want ‘die sprookjes van Andersen zijn zo vreselijk saai.’

Met haar werden uitstapjes, zelfs boodschappen doen, kleine feestjes.

Van gewone dingen iets leuks maken, ik heb het van haar geleerd.

 

‘Mam ik ga eerst je wc en wastafel schoonmaken, hier is een pen en papier, maak jij ondertussen een boodschappenlijstje?’

Haar gezicht licht op, ze weet: een zakje pinda’s moeten we halen, die zijn op.

Vaak en lang kijkt ze vanuit haar stoel hoe bontgekleurde halsbandparkieten zich al kwetterend te goed doen aan de slinger met pinda’s voor het raam.

Haarfijn weet ze me te vertellen, welke de baas is en welke altijd over zich laat lopen.

 

Als ik de boel gesopt heb, help ik haar in haar jas.

Ze geeft me het lijstje.

Terwijl we langzaam naar buiten lopen, kijk ik wat ze heeft opgeschreven:

 

pinda’s

een wonder

 

 12-3-2019